بیگی( سینا ) لنگرودی

  سروشی شب دوش به گوشم حدیثی سرود که یک روز خردمند داننده ای  گفته بود     بماند  به کفر ملک و اما نماند  به ظلم (*) دریغا نگیرد  ستمگر از این گفته سود            27/9/91 بیگی سینا لنگرودی (*) الملک یبقی  مع الکفر ولا یبقی مع الظلم   بیگی( سینا ) لنگرودی...

    ازهمان دم که تورا دیده بدید دل طلبید  دگرم  دل دمی جز با غم عشقت نتپید   دمی از یاد تو  فارغ  نتوانم  که شدن گرچه عمرم بگذشت بی تو وصالم نرسید   هرگزم جز که به سودای وصال تو دمی روزمن شب نشد و یا که به روز شب نکشید   بر در میکده ی  جام لبت  عمری  لبم  معتکف گشته ولی جرعه ای زآن می نچشید   از نسیم نفست داده  شکوفه  گل باغ عطر جانبخشی که آن از دم عیسی بدمید   سوزم از آتش غیرت که به تن پیرهنت جای من بوسه دهد چون که برآن گوی سپید   تا نپنداری در این وادی به دورازتو خوشم رفته در کوی غم عشق تو دل  خانه گزید   همچو فرهاد زغمت دل شده فریاد و ولی یک کلام از لب شیرین تو پاسخ نشنید   بس کشم بار ملامت ز رقیبان غمت تا شده  قامت و پشتم که چو ابروت خمید   شده سینا چو که مجنون غم لیلی عشق گشته سر گشته به هرسوی که لیلی طلبید                18/8/95 بیگی ( سینا ) لنگرودی   بیگی( سینا ) لنگرودی...

    مردم زغمت  طاقت این دوری  ندارم زود است که بدوراز رخ تو جان بسپارم   خون می خورم از جام فلک چون زغم تو جز خون جگر باده به پیمانه  ندارم   چون شمع بسوزم همه شب تا به سحر من تا شام همه روز ناله کنان اشک ببارم   سوزد زغمت  آتش دل خرمن  جانم تا بی تو نماند که بجز مشتی غبارم   چون گل به چمن خنده زنی با همه هردم با من زچه بی مهری کنی هان  بگو یارم ؟   یکدم نگشایی تو به گلخند دل ما را چون غنچه ی دلتنگ بُود سینه ی زارم   امید من این بوده که عمر باتو برآرم تو همدم من باشی  همه دم به کنارم   بی تابم از این دوری تو طاقت من رفت جانم به لبم آمده  چون رفته قرارم   بختم چو نشد یارو که من تا دم مردن بر زانوی تو راحت جان  سر بگذارم   خواهم که پس از مرگ من ای دلبر سینا آیی بدهی بوسه ای بر خاک مزارم                   29/7/95 بیگی ( سینا ) لنگرودی   بیگی( سینا ) لنگرودی...

  اجتماعی بینم  اندر تاب و تب خلقی درآن  آمده جانش به لب     ملتی که روی ثروت خفته است گشته محتاج و گدای  نان شب             10/12/91 بیگی ( سینا ) لنگرودی     بیگی( سینا ) لنگرودی...

  از غم لیلی عشق تا چو که مجنون شده ام دل خونین شده در سینه ی من زار وپریش     شده چون روی شفق سرخ از این خون جگر دامن ازاشکی که بارم من از دیده ی خویش                5/2/95 بیگی ( سینا ) لنگرودی   بیگی( سینا ) لنگرودی...

    بگو بانو؟ بگو، توکی می آیی ؟  برای دیدنت من بی قرارم   دوچشمانم به راهت مانده  خیره همه دم من تو را در انتظارم   بگوکی می رسد پایان  شب تار؟ امید صبح روشن را ندارم   من و تو خسته از درد جدایی توآن جا و من این جا  غمگسارم   نمی ارزد جهان یکسر اگر که بگردد بی تو یکدم روزگارم   بیا بانو ، بیا ، با من بمان تو بیا بنشین ، تواین جا ، درکنارم   بیا ، یکدم  در آغوشت بگیرم ببوسم روی ماهت  را  نگارم   بیا ، تا سر نهیم بر شانه ی هم اگر آیی  به  پایت  سر گذارم   ببین  بانو که سینا  فاش گوید تو را بیشتر زجانم دوست دارم              8/8/88 بیگی ( سینا ) لنگرودی               بیگی( سینا ) لنگرودی...

  به مناسب یازدهم آذر ماه ، سال روز شهادت سردارضد استعمارواستبداد جنگل ، میرزا کوچک خان جنگلی . «ای شهیدان ایران که به خون خود کفن پوشیده وخفته اید نام شما ویاد شما افتخارماست ودرس زندگی ما . » ********** به دورانی تاریک زتاریخ ما که بُد شعله ور آتش فتنه ها   طمع بسته بر خاک ما دشمنان زعثمانی و روس ، بری تانیا   به هرگوشه از خاک ایران زمین به گردن کشی بُد یکی مقتدا   زیک سوهمه ظلم سالدات روس که ازآن وطن بُد همه  دم عزا   دگر سو دغل کاری انگلیس که بُد مادر فتنه ها آن دغا   وکیل و  وزیر نوکر اجنبی به بیگانگان  بودشان اقتدا   به تخت کیانی کسی برنشست که بدبخت ندانستی آن را بها   به هنگامه ای این چنین تار و زار که دل بُد به فریاد ولب بی صدا   زجنگل خروشید میرزا چو شیر سروشی که بُد آن به دل آشنا   به مردم چنین گفت : کای هموطن شده وقت آن تا که خیزیم  به پا   اگر خواهی ایران شود سربلند من و تو بباید که خیریم زجا   بباید که گردیم فراهم همه کنیم خاک ایران زدشمن رها   بیا تا که بند ستم بگسلیم همه از بیگی( سینا ) لنگرودی...

    این بخت که ندارم من تا وصل تورا بینم تا وقت سحرهرشب بوسه زلبت چینم   ازوقتی تورا دیدم یک آرزو پروردم   هرصبح چوکه بگشایم دیده که تورا بینم   ازطرزنگاهی تو  شد ره زن دل عشقت کرد غارت و برد عقلم تاراج  نمود دینم   مستی می عشقت چون خون به رگم جاری ست ساقی ازل کرده چون مهرتو تلقینم   سودای غم عشقت دیری ست که به سرافتاد بیهوده نمی گویم  چون عاشق دیرینم   با آن زگل بسیار دارم به چمن من یار هرگزکه نمی بینم جزمهرتو بگزینم   تا صبح چواگر یک شب گیرم که درآغوشت ازعطر نفس هایت چون تو گلی  مشکینم   ازگلبن حسن تو گر هم که نصیب من باشد چو سر خاری هست مایه ی تسکینم   اندوه ی غم هجران آورد به لب من جان تا کی بگو با حرمان باید بی تو بنشینم   مجنون غم عشقم  هیهات که کو  لیلایی فرهادم و اما نیست  یاری که چو شیرینم   این سینه سینایی آتشکده ی عشق است خاموش نمی گردد مهرست چوکه آیینم                      &nb بیگی( سینا ) لنگرودی...

    کیم من   ؟ : عاشقی تنها ودل افسرده ای شعله ای زرد و فسرده آفتاب بی فروغ مرده ای آتشی خاموش بر خاکستری غنچه ای بر شاخسار پژمرده ای شعرغمگین غروبی اشک شورگریه ای عاشقی شیدا زدلبر رانده ای سوخته ای لب تشنه ای آواره ای تک درختی دربیابان مانده ای سوزآه ی سینه سوزی ناله ای آخرین اشکی که ریزد دیده ای بیدل دیوانه ای دُردی کش میخانه ای خاکستر پروانه ای عاشق شوریده ای خاک راه ی مهوشی افتاده پای فتنه ای آرزو گم کرده ای از آشنا آزرده ای خسته ای از تاب و تب افتاده ای وز جفای دلبری جان را به لب آورده ای           3/4/54 بیگی ( سینا ) لنگرودی                      بیگی( سینا ) لنگرودی...

  21 آذرماه ، هفتادمین سال گشت گریز اهریمن و نجات آذربایجان بر همه ایرانیان میهن پرست فرخنده باد . ****** ای سرایران  گرامی خاک آذربایجان هم سرایران تویی  هم برتن ایران تو جان جان شیرین همه ایرانیان دودمان های نشسته بر فلات آریان کرد و لرو فارس هم گیلانیان خوزی و کوچ و بلوچ و ترکمان هم خراسانی و مازی تاجیکان اصفهانی تا ارانی وآن دگر هم دودمانان ازتبار پاکمان این همه را جان تویی بادا تو را جان ازگزند روزگاران  درامان   هروجب از خاک تو دارد نشان از باستان مهد زرتشتی  هستی خطه ی آزادگان دامن سبلان تو رشک بهشت است درزمین هم سهندت سربساید آسمان درهمه دوران تاریخ  تو بلا گردان ایران بوده ای یاد تاریخ مانده است  جانبازیت ،  درشاه جنگ چالدران پَهلُو ایرانی و هم « پهلوانی » ات زبان درزبان پاک تو کز باستان دارد نشان مانده از آن عهد ها  صد ها هزاران واژگان شمس تبریز تو را کس درجهان ماننده نیست گرچه تو پرورده ای صد شمس دیگر هرزمان دررگ ایران  جاری ست خون بابک های تو درمصاف با دشمنان بینی هرآن دم  زآن نشان درره ی آزادی ایران بیگی( سینا ) لنگرودی...